سنگینی شرجی عصرانه...

خودم را دست به دست کردم

مثل کسی که از اتاق به ایوان می رود

شاید هوای تازه ای ببیند

از بختک تکرار

از خستگی مدام به تنگ آمده بود

هیچ چیزی نمی جنید

سنگینی شرجی عصرانه مرا به یاد گل ابریشم انداخت

با آن کوچه های کاه گلی

با آن شبه های نقره ای

خودم را دست به دست کردم

از کوچه صدای خنده می آمد

سرک کشیدم کودکان بودند...